MANTARDAN SEVDALAR İÇİN:)

kendimden geçtiğim felsefe derslerindeydi yokluğun yada ben öyle zannederdim,dağlardaki kokuşmuş mantar kokusuydu sanki gözlerin başka gözlerde sen kendini ararken mantarları sevemedim ben,nedensiz nefret ettim onlardan nerde bi mantar görsem gözlerindi bulutların üstünden bana bakıp dil çıkaran soytarı .öğle vakitlerinin bunaltıcı buğularında saçlarındı dışardan ilk görünen belki de ben şizofren nöbetlerindeydim sen farkında değildin yada sen farkındaydın ben değildim,herşeyi bi kenara bırakıp,yaşamayı bile.. maviliklerde boğulmayı seçmiştim ben .tam sen başlamışken bu defa ben yüzmeyi öğrenmiştim.ne acı değilmi zamanlamanın ters olması ,ben hep ters zamanlarda yaşamıştım oysa belki sende öyle sen geç kalmıştın bana bense erken geldim sana küçük kız çocuğu yürümeyi öğrendiğinde elinden tutacak kimseye ihtiyacı da kalmadı artık,duygu asena sayfalarında gezinirken ben ,mantarları da sevmeye başlamıştım geç kalmıştın sen bana çok geçççç.